Mary Oostwald (83), zangeres in Het Participatiekoor, maar nu even niet…

Een dag in Corona-tijd

“Op zich kan ik wel goed tegen alleen zijn, dat scheelt. Ik kan ook het een en ander op mijn telefoon tevoorschijn toveren. Mijn laptop is oud, die zucht en steunt..Ik begin mijn dag met wat rommelen, tut me een beetje op. En dan kijk ik eens om me heen wat ik kan gaan doen. Voor dit alles gebeurde ging ik dan naar de kruidentuin of ik ging schilderen of tekenen met mijn vriendin Jacqueline. Zij woonde ook hier, maar zit nu in Heliomare voor revalidatie. We appen of bellen gelukkig nog. Ik ben aan het haken geslagen, niet van die suffe kleedjes, maar een paar handige boodschappennetten voor mijn kleindochters en ze zijn er blij mee. Niet om mij een plezier te doen denk ik, als ze het niets vinden zeggen ze dat. Verder rommel ik wat met de planten en ik vind in mijn kamer steeds meer terug van vroeger, merk ik. Ook muziek die ik lang niet draaide. Gister nog misschien iets te hard Glenn Glould gedraaid, ik ben ook groot fan van Santana. Mijn gehoor is gelukkig nog heel goed.”

Muziek en mensen

“Zingen doe ik niet in mijn eentje. In de jaren ’80 kwam ik in contact met Leny van Schaik, heerlijke tijd heb ik gehad bij het Vrouwenkoor Malle Babbe. Leny heeft me geleerd om muziek aan te voelen, om te begrijpen wat je met je stem kunt doen. Ze gebruikte mooie metaforen. Zoals zingen als een vieze stinkdweil – dan hoor je de afwijzing in je stem – of als mooi engelengeluid – dat spreekt voor zich -. Ze was een goede lerares.  Ik heb ook gezongen in het Zaans Bachkoor, op uitnodiging, een hele eer. En toen kwam hier het Participatiekoor in huis, heerlijk om die mooie muziek weer te zingen. Mijn stem kwam ook weer wat terug, niet die hele hoge noten, maar toch. Ik hoor de noten in mijn hoofd, heel zuiver. Met Ingeborg, die me begeleidde, had ik gelijk een klik. We hebben nu ook contact, maar samen zingen kan nu niet.”

Het leven beknot

“Het leven is anders; niet alleen nu, maar eigenlijk vanaf het moment dat ik in dit verzorgingshuis kwam. Ik kon niet meer voor mezelf zorgen, dat is een feit, en iedereen is lief voor me, maar mijn hele manier van leven is veranderd. Ik was iemand die in de jaren ’60 als provinciaaltje in Amsterdam kwam. Die tijd heb ik uitbundig gevierd. Ik had de kweekschool gedaan, had gelijk werk, altijd gehouden ook. Was verliefd, verloofd en al snel getrouwd, twee kinderen. Na 34 jaar gescheiden, verdrietige tijd, tien jaar alleen en later mijn tweede man verloren aan Alzheimer. Ik heb tussendoor nog de sociale academie bedrijfsmaatschappelijk werk gedaan, maar mijn hart lag bij de leerlingen. Ik heb tot mijn 70e voor de klas gestaan. Mijn vrijheid is altijd belangrijk voor me geweest. Nu regelt een onzichtbare hand me.”